Wat contentmakers kunnen leren van Indochine
Ik was enkele weken geleden in Cannes. Bij de jaarlijkse NRJ Music Awards. Noem het de Franse versie van de MTV Awards zoals wij vroeger ooit die van TMF hadden. Een spetterend spektakel was het, met veel gejoel, gekrijs en geflits langs een rode loper die liep naar de grootse entree van het Palais des Festivals et des Congrès.
Een van de prijswinnaars was de Franse band Indochine die al ruim 25 jaar muziek maakt, en nog steeds als enige uit het land het Stade de France (81.000 bezoekers) moeiteloos vol krijgt.
In september bracht Indochine na vier jaar het dertiende album uit, dat heel toepasselijk 13 heet. Op de hoes dertien meisjes, even fraai als kleurrijk gefotografeerd door Erwin Olaf.
Olaf was gevraagd door Indochine-zanger Nicola Sirkis. Hij is fan van de Nederlandse fotograaf en had hem al meerdere malen gepolst of hij met hem wilde samenwerken. Olaf hield steeds de boot af, totdat Sirkis hem voorstelde een fotoserie te maken van ‘une armée de l’amour’, geïnspireerd door de Amerikaanse kunstenaar Henry Dager. In diens aquarel tekeningen zie je steevast een leger van meisjes in kostschoolpakjes die de gewelddadige wereld willen redden van het kwaad.
Olaf vertaalde de tekeningen van Dager naar een eigen army of love, die bestond uit 13 meisjes. Qua kleuren en uitstraling afkomstig uit de hele wereld.
De foto’s werden gebruikt voor de hoes en een cd-boekje, en tentoongesteld in een galerie in Parijs. Verder verschenen foto’s met de meisjes op abri’s, posters, bussen en alle andere mogelijke reclameattributen zoals we die evenzo in ons land kennen.
Wat gebeurde.
De verkoop van de cd en elpee ging door het dak, en overtrof alle verwachtingen.
Maar liefst 80% van het album werd fysiek verkocht: de ‘gewone’ cd deed 65.000 stuks, de cd met het boekje 68.000 en de cd-box met tal van extra’s 10.500. De elpee ging 3900 keer over de toonbank, de speciale Fnac-editie 900 keer. Opmerkelijk in een tijd waarin de verkoop van cd’s onder druk staat, en vinyl enkel een dingetje voor retro freaks is.
Bij platenmaatschappij waren ze al even verrast. Sirkis had de hele shoot zelf betaald. Omdat hij in de meerwaarde van fraaie beelden gelooft. Daarom ook moesten de 13 Nederlandse meisjes mee over de rode loper, en optreden tijdens de NRJ Awards. En deze keer waren ze bij Sony wel bereid daaraan een financiële bijdrage te leveren.
Indochine onderschrijft wat ik al jaren geloof. Bied meerwaarde. Stop iets meer in een cd-doosje dan enkel een schijfje met een fotootje. Vertel een verhaal. Dan kan je ook in de platenindustrie voor een ommezwaai zorgen en iTunes verslaan.
En dat geldt voor alle content. Ga iets moois maken, geef mensen iets moois. Geef ze mooie verhalen, mooie beelden. Speciale verhalen, speciale beelden. Geef ze kunst. Want mensen houden van mooie dingen. In winkels en online vinden ze al middelmaat genoeg.
p.s.: je vraagt je wellicht af wat ik deed in Cannes. Ik ben de vader van één van de meisjes die op de hoes van Indochine staat. Zij vond Nicola heel aardig en Erwin ook.