Content Curatie on stage

De Piet Hein Schoolband. Ouders voor ouders. Voor het jaarlijkse schoolfeest. Ik zong. Het voelde als branded content curatie.

Vorig jaar was de première van het schoolfeest. Een idee van een groep ouders. Toen ook stond de Piet Hein schoolband op het podium. Samengesteld uit ouders die met hun stembanden en op muziekinstrumenten graag een toonladdertje kraken.

Dit jaar zong ik mee. Acht nummers speelden we. Ik mocht los op ‘Little Green Bag’ van de George Baker Selection en ‘Hey Ya!’ van Outkast. Op de andere nummers (‘Blurred Lines’ van Robin Thicke, ‘Love Shack’ van The B52’s, ‘Groove is in the Heart’ van Deee-Lite) deinde ik ook enkele deuntjes mee, en er was nog een rap die ik hoorde te volbrengen.

‘Little Green Bag’ en ‘Hey Ya!’ zouden niet direct mijn eerste keuzes zijn, maar daarin had ik geen zeggenschap. Dat nummer van de George Baker Selection kende best wel addertjes onder de doremi’s, ontdekte ik. Outkast was vooral tekstueel een uitdaging.

De regels van George Baker leerde ik uit mijn hoofd. Zingen vanaf een papiertje, nee, zo maak je van een tekst nooit je eigen nummer. ‘Hey Ya!’ besloot ik te vertalen. Want dan pas kun je een nummer je eigen maken. Dan pas voel je je thuis in de tekst. Geen letterlijke vertaling, maar een tekst die precies het gevoel van het origineel weergaf.

En is dat niet wat content curatie is. Een tekst interpreteren en daaraan iets toevoegen. Een tekst letterlijk een eigen stem geven. Want natuurlijk ook voegde ik dingen toe aan ‘Little Green Bag’. Anders word het niet je eigen tekst.

Vier keer oefenden we. De generale ging te goed. De soundcheck vooraf was een drama, maar tijdens het optreden zelf viel voor iedereen alles in elkaar. Ook die rap uit ‘Groove is in the Heart’ fantaseerde ik moeiteloos ter plekke.

Zoals dat gaat met content curatie. Je maakt je een tekst eigen en vertaalt die naar eigen smaak. Dan ben je het nummer. Dan maak je een tekst persoonlijk. En dat straal je vol overtuiging uit.

Bleek.