Emotie en verhalen
De tranen. Ineens rollen ze over mijn wangen. Pieter de Graaf tovert met toetsen in de Doopsgezinde Kerk in Groningen. De sacrale ruimte, de galm van zijn pianospel, de lichtbundel van boven: het opent poriën, wroet in mijn lijf en raakt van alles los.
Pieter is een van de artiesten die optrad tijdens Eurosonic/Noorderslag(ESNS) in Groningen. Een festival voor nieuwe Europese bandjes, singer songwriters en ander muzikaal moois, dat verspreid over de stad op tal van locaties optreedt. In kerken, kroegen, gymzalen en platenzaken. Het maakt van ESNS een van de allerleukste festivals die ik ken.
Hij heeft gespeeld in tal van bands. Van het hiphopiaanse The Kyteman Orchestra tot de begeleidingsband van Wouter Hamel. Leuk en leerzaam, maar het gaat steeds meer om het applaus, met alle opwinding die daarbij hoort, dan om de muziek zelf.
De liefde voor muziek, het gevoel, hij raakt het steeds meer kwijt. Het plezier danst niet meer van de toetsen en pedalen. Hij wil zelf maken in plaats van herhalen en reproduceren. Dus zegt hij de bands en het toeren goedendag en begint hij met schrijven. Gewoon starten met een noot, improviseren en variëren bij wat hij op dat moment voelt. Zoals hij zegt in een interview: ‘Om verbonden te blijven bij wat ik doe’.
Hij opent zijn ESNS-miniconcert in de kerk met dat tranentrekkende mooie nummer Prologue. Om de klankkast van zijn piano zie ik hydrofiele luiers. In zijn handen soms een rubberen hamer of ruitenwisser.
Dan zit hij op zijn kruk fier rechtop, dan gebogen, met zijn neus op de toetsen bijna, om de laatste beetjes geluid uit die toets te persen. Hij vertelt zijn publiek: “Ik wil het uiterste uit een toon halen, ik wil elke noot voelen die ik speel.” En dan speelt hij verder.
Ik hoor vleugjes Keith Jarrett, Nils Frahmn en Erik Satie. Noem het neo klassiek, noem het jazz, hiphop desnoods, noem het wat je wilt. Pieter: “Ik wil muziek maken die ik intens voel en de luisteraar hopelijk ook.”
Woorden, letters, noten, toonbalken, schrijf wat je zelf voelt, wat je zelf raakt, dan komen bij je publiek de emoties vanzelf.
De tranen, mijn tranen in de Doopsgezinde Kerk in Groningen, ze kwamen uit zijn hart.