Het verhaal van de iguana
Missies en visies zijn te vaak opsommingen van abstracties waar je medewerkers enkel de schouders bij kunnen ophalen. Het zijn geen woorden waarmee je hen in vervoering kunt krijgen, geen woorden waarmee jij ze in beweging kunt krijgen. Maak dan ook je missie zintuiglijk. Concretiseer en kruid die met een narratief verhaal en woorden die je medewerkers kunnen zien, voelen en ruiken.
Het is een scene uit de BBC-documentaire Planet Earth II, inderdaad de sequal van Planet Earth. Het filmpje is uitgeroepen tot het beste televisiefragment van 2016.
Kijk zelf. Een jonge iguana, vers uit een ei dat eerder in het strandzand is gedropt door zijn moeder, loopt nog ietwat uit te blazen van zijn geboorte op het strand van Fernandina-eiland, één van de vele ongerepte vulkanische Galápos-eilanden. Dan verstijft hij. Hoe jong en Calimero ook, hij voelt dat hij is opgemerkt door een wurgslang, en zijn aangeboren instinct zegt: ho, stil staan, dan ziet die slang mij misschien niet.
Een slang trapt erin, een ander niet. Die heeft zijn kakelverse hapje al gezien, en laat zijn appétit niet van de wijs brengen. Niettemin: juist als de slang wil toeslaan, zet de iguanababy het op een hardlopen, met zijn vers-uit-het-ei-gekropen-pootjes nog een beetje ongemakkelijk rennend over het strand.
Het wordt een steeplechase om te overleven. Het strand van Fernandina-eiland blijkt een hang outvoor wurgslangen die ineens van alle kanten en onder elke rots vandaan komen om zich als hongerige razenden op de fresh born te storten.
Nog maar net geboren en nu al op de vlucht.
Als je de film nog niet hebt gezien, lees dan niet verder. Want net als de iguana denkt dat hij veilig bij de rotsen is, wordt hij alsnog door een conglomeraat slangen gegrepen die zich gezamenlijk om het iguana-lichaampje kronkelen, en nee, ja echt waar, kijk, onze kleine held, hij weet te ontsnappen, echt waar, kom op iguana, kom op rennen, niet struikelen, nog harder rennen.
Weer racet de iguana voor zijn leven, pas op, daar liggen nog een paar van die rot beesten, als de haren van Medusa kronkelend over het strand, pas op iguana, doorrennen, alsjeblieft doorrennen.
Als de iguana zich bijna bij de pitsstop waant en nog een klein klimmetje op de rotsen moet doen, vliegt een slang op Verstappen-snelheid op hem af om hem alsnog, nee, de iguana is veilig.
Dan is er rust.
Bovenop de rots wacht een oudere iguana, die slikt even, want ja, zou je niet als je dit allemaal live hebt moeten aanschouwen.
Onze kleine held, staat even stil, recht zijn schouders, en denkt, ja, dat heb ik toch maar even mooi gefixed. En dan gaat het leven op Fernandina verder zoals het altijd door gaat.
Wat een film, wat een verhaal. Want dat is waar je naar kijkt, naar een Hollywood-blockbuster. Met een begin, midden en eind. Met een hoofdpersoon (iguana) die een doel nastreeft (overleven) en dat na een spannende reis vol conflicten en obstakels weet te bereiken. Met de slangen als stelletje smerige boeven en de hoge rotsen als mentor die dat lieve iguanaatje, want echt, ik ben ontzettend van hem gaan houden, het leven schenken.
Het verhaal over de iguana en de slangenkuil ging als een razende over het net. Niet vreemd. Het is een filmpje dat je meevoert over een achtbaan vol emoties. Je voelt angst en afgrijzen, je voelt hoop en verdriet, je voelt boosheid en hopeloosheid, om al je gevoelens uiteindelijk vrijelijk te laten plonzen in een whirlpool vol geluk. En dat allemaal dankzij de iguana.
Hoe zou het met hem gaan? Je zou er bijna voor naar dat Fernandina-eiland gaan, maar ja, die slangen, gatverderrie, die vreselijke slangen.