Wat jij kunt leren van de Silent Night Run

“You’re a legend man, you’re a fucking legend.”

“Shut op, can’t you see.”

“A legend, I see a legend.”

“Can’t you fucking see Lewis?”

“I can see it Pete, all these people, fuckings legends. Come on everybody, hooray.”

“Come on James, can’t you bloody see it, this is a silent run, these people are not allowed to speak.”

“What I said, fuckings legends.”

Zaterdag 13 augustus, de Silent Night Run van Stadswild*. Met ruim honderd anderen ren ik ’s nachts vijf kilometer door het drukke centrum van Amsterdam. Tussendoor wachten een nachtelijke rondvaart met een mysterieus zwart drankje en malse chocolade balletjes; squats, tikkertje en tekenen; met als toetje een yoga workout incluis een klassiek optreden in het Concertgebouw. 10 uur start in het Conservatorium Hotel met om 01.00 een afsluitend glaasje in Bodega Keijser.

Voor de duidelijkheid. Ik ben geen renner, sterker, ik vind rennen stom en saai en vervelend. De Silent Night Run gaat evenwel niet over zo snel en veel mogelijk, maar over beleving en verbinding, en een beleving was het.

Ga maar na, ik bedoel, ruim honderd rennende mensen in een wit shirt, een zwijgende zwerm door het drukke uitgaanscentrum van Amsterdam, dat heeft impact, op jezelf en je omgeving.

In mijn eentje had ik dat nooit in mijn hoofd gehaald, op een zaterdagnacht primetime rennen langs brallende Britten, wiet weirdo Italianen, beestende vrijgezellenfeesters en opgefokte voetbalsupporters, man, al die reacties, die overleef je niet.

Ook nu volop reactie.

We krijgen bier en hoon over ons heen als we met zijn allen staan te springen op het Rembrandtsplein en oefeningen doen op andere iconische 020-plekken. Mensen schelden, jennen en jouwen. Anderen applaudisseren of fotograferen als we voorbij rennen langs grachten, en over straten en pleinen. En dan was er nog een opgewonden malloot in een Ajax-shirt. Aangemoedigd door zijn nog meer opgewonden vrienden sprint hij tientallen meters dwars tegen ons in, en iedereen doet zwijgend voor hem een stap opzij.

Er gaat een luikje in mij open en ik savoureer wat ik ervaar.

Weerstand maakt plaats voor zelfinzicht. Ik voel geen angst. In de stilte zijn we samen sterk.

“Wat is dit”, roept iemand op de Utrechtsestraat, “waar komen die mensen ineens vandaan, tjee, wat leuk.”

Een ander: “Kon jij zien wat op die shirts stond?”

“Ik weet niet, iets met running, geloof ik.”

“O kijk, Silent Run Night, zoiets, heb je dat, misschien even googlen.”

“Silent run, is dat voor een goed doel ofzo?”

Ik heb zelden de stad zo intens ervaren als tijdens de Silent Night Run. Amsterdam met al zijn fraaie grachten bleek ineens een stad vol wietlucht en frituurvet, dollemansgedrag en dronkenschap. Ook tijdens de nachtelijke rondvaart langs al die betoverende lichten en lampjes, die feeërieke Magere Brug, overal rook en zag ik drank en drugs.

Ik ervoer Amsterdam in stilte en ik was verbijsterd. Ik voelde een andere stad.

Als jij zwijgt, ga je luisteren. Zet jij al je zintuigen open voor de verhalen die je hoort en die als vanzelf ontstaan als je en groupe door het drukke stadscentrum rent, in plaats van je oren en ogen en bij voorbaat te sluiten voor woorden en beelden die niet in mogelijk vertrouwde plaatjes passen.

Beweeg je als corporate storyteller ook eens tussen je medewerkers. Dat hoeft niet per se middels een run of met een groot aantal mensen, nee, beweeg, observeer en luister. Ga verbinden in stilte.

Wat hoor en zie je. En stemt hetgeen je hoort en ziet overeen met wat je had verwacht. Delen je medewerkers je organisatieverhaal en de boodschappen die je zo zorgvuldig hebt uitgeschreven?

Ervaar je iets onbekends, verrassends of vervelends. Voel je daarbij weerstand en zet jij je hakken in het zand of open jij jezelf en beweeg je mee.

Dat is ook wat yoga is, een oefening in bewustbewording, leerde ik even later in het Concertgebouw tijdens de sessie van Johan Noorloos, terwijl ik mij ietwat ongemakkelijk van de Neerwaartse Hond- naar de Maansikkel- en Krijger-houding bewoog.

Dat deed een tikkie au.

En die au, die weerstand, is het kenmerk van alle yogahoudingen, van alle asana’s. Yoga is een soort zelfonderzoek naar weerstand.

Ook de Silent Night Run bleek zo’n asana. Want je kunt yoga veilig op een matje ervaren, maar eigenlijk beginnen die oefeningen als je van dat matje op staat.

Ik voelde pas mijn aanvankelijke weerstand tegen dat rennen door feestend en beestend Amsterdam toen ik ook echt door het uitgaanscentrum van de stad liep.

Wat ervaar jij als jij van afstand naar de verhalen van je medewerkers luistert. Voel jij dan ook weerstand, fysiek, emotioneel of mentaal?

O ja, volgens het yogaboekje los je die weerstand eenvoudig op. Gewoon een kwestie van ademen, je grenzen oprekken en loslaten wat je niet prettig vindt. Dat bevrijdt en maakt je sterker. Maar zo simpel werkt dat binnen een bedrijf natuurlijk niet.

Medewerkers willen deel uitmaken van één verhaal, van jouw verhaal. Ze willen werken voor een organisatie die er ertoe doet. Hoe kun jij hun dromen en ambities verbinden met jouw corporate story. Hoe kun je hun betrokkenheid vergroten.

Je krijgt pas een hechte cultuur op basis van een gedeeld helder verhaal. Dat gaat iets verder dan effe ademen, oprekken en loslaten. Een corporate story leeft op binding en betrokkenheid.

Start daarom een Silent Night Run door je bedrijf. Durf dat luikje open te zetten en te luisteren naar de verhalen om je heen, en je hoort wellicht dingen die je niet wilt horen. Maar als je niet bereid bent de weerstand op te zoeken, blijf je hangen in je eigen veronderstellingen, blijf je hangen in je corporate comfort zone, en ga je door met wat je zelf bedenkt en gelooft, terwijl iedereen elders in je organisatie zich in stilte beweegt binnen zijn eigen verhaal.

En dat realiseer ik me na de Silent Night Run als geen ander: de kracht van stilte is sterker dan welk ander verhaal of gebeurtenis dan ook.

Foto: Stadswild

*Mijn personal trainer is Juri Klaric van Stadswild, en ook met medeoprichter Angelique Heijligers drink ik wel eens een kopje koffie

Hupsasa bandje

Dan wacht de zaal, wakker gehouden door een te vrolijk hupsasa-bandje, en begint Sinek zijn verhaal, gebaseerd op zijn nieuwste boek, over onder meer het verband tussen hormonen en goed leiderschap, en nog veel meer.

Na afloop wacht een lunch, die voor velen voelt als een verlaat ontbijt. Tussen de broodjes en verse jus door gaat het over hormonen, cirkels en mobieltjes, want dat onderdeel van zijn verhaal maakte veel indruk. Over leiders die de hele tijd maar op hun mobieltje blijven gluren, terwijl ze tegelijk geen aandacht geven aan de mensen met wie ze in dezelfde ruimte zitten of in gesprek lijken, en dat is een ziekte waarvan velen last hebben, want we lijken met zijn allen verslaafd aan die mobiele telefoon. Schijnt ook iets met hormonen te maken te hebben.

‘Ik ga vanmiddag ‘sorry’, tegen mijn collega’s zeggen, en draag mijn mobieltje niet meer bij me als ik met hen praat, want dan is het inderdaad net alsof ik niet echt voor hen open sta’, vertelt Antje Meindersma die samen met Martine Hamminga, ook van SMC050, naar Zwolle is afgereisd. Alleen hun SMC050-maatje Jarno Duursma ontbreekt. “Die wilde niet mee”, vertelt Hamminga, “want kende het verhaal van Sinek al, zei hij, maar ja, volgens mij ben je nooit uitgeleerd.” En verdorie, daar gaat ook haar mobieltje weer.

Cirkel met aureool

Ik groet en kus nog meer bekenden, en intussen gluren we naar beneden waar Sinek in de hal nog altijd onverdroten boeken signeert en het kokette rode rokje onrustig om hem heen cirkelt. Sinek blijft doen wat hij doet, even geduldig als bereidwillig, met voor iedereen tijd voor een selfie en weer een foto en nog een krabbeltje. Bewonderingswaardig. Bij een golden circle hoort kennelijk een aureool van rust. Die krijg je er daar gratis bij.

Dat was waarom ik die ochtend zo vroeg naar Zwolle was gereisd. Om die nimbus te voelen. Het goddelijke van dat helemaal in je Why zijn. Het moet een fantastisch gevoel zijn.