Storytelling: wat je naar buiten roept, moet je binnen wel waar maken

Weekendje weg naar onze zuiderburen. Een keertje geen Antwerpen of Gent, besloten we, maar Mechelen, een nog relatief onontdekte Vlaamse parel, verstopt tussen Antwerpen en Brussel. Anderhalf uur rijden, hup, spullen bij B&B droppen en direct naar de prachtige binnenstad, beheerst door barokke en gotische kerken en nog meer van dat soort spitsen. Opgewonden liepen we de Grote Markt van Mechelen op, en daar viel mijn oog op een cafeetje. Op het raam stond ‘Unwined. Wines with a story.’ En ja, dan heb je mij als wijnliefhebber bij de lurven. Ik ben gek op een goed glas rood of wit, en dol op verhalen over wijn.

Torrentes

Had zelf ooit een wijnrubriek in Dagblad De Pers met een verhaal over steeds een andere fles. Maar dan wel eentje die landelijk te krijgen moest zijn, want in dat geneuzel over exquise wijnen die Tineke in Veenendaal en Barend in Den Dolder niet konden krijgen, nee, daarin had de hoofdredacteur geen zin. Dus schreef ik verhalen over een meisje dat Torrentes heette, en dat rook naar ananas, mango en perziken, en waarop ik vreselijk verliefd was, en met wie ik elke avond uit eten wilde. Ik schreef over een Corbieres die het goed deed bij een hoen, maar vooral bij het natafelen en kipkluiven het goed onder vrienden bleek te doen. Niks geen oeverloze volzinnen over intense tannines, en elegante geuren, een wijn die heerlijk is in zijn jeugd, delicate vanille en houttonen, o nee, ik koos voor een verhaal. En dat werkte, hoorde ik van de Gall & Gall-verkoper nabij. ‘Ze vroegen de hele tijd om die Torrentes-vrouw van jouw.’ Kijk ook naar die prachtig film Sideways. Het gaat niet om de fles, het gaat niet om de druif, maar het gaat om het verhaal rondom de fles of druif.

Geen wines with a story

Zo gingen we zitten in Unwined in Mechelen. Mijn meisje bekeek de kaart. Ik bestudeerde de flessen die plafondhoog waren opgestapeld in het wijnkistjesinterieur. Wit, rood en rosé per glas, las ik. Van een Woensdagwijn (‘een heerlijk fris wijntje, ook op andere dagen te bestellen’) en Verrassingswijn (‘laat je verrassen en doe een gokje naar de druif en de herkomst’) tot Vriendenwijn (‘een rijke wijn, ideaal om onder vrienden te drinken’) en Spectaculair (‘blows your mind’).

We bestelden een glas Vriendenwijn wit en een glas Vriendenwijn Plus rood, en waren nieuwsgierig naar de verhalen achter dat glas. Daar wist het meisje van de bediening evenwel niks over te vertellen. “Excuseer, ik werk hier pas een paar dagen. Ik zal de sommelier vragen.” Maar ook daarna bleef het stil. Niks geen wine with a story. En dat is slordig, nee, dat is niet alleen slordig, dat is raar.

Hoe kun je nou zeggen dat je wijnen met een verhaal verkoopt als je personeel niks geen verhaal over willekeurig welk glas kent. Hoe kan je je personeel zo slecht trainen.

Raar toch?

Toch geldt voor de meeste bedrijven niks anders. Velen gedragen zich als een Unwined. Ze doen aan storytelling, zeggen ze. Hebben een corporate verhaal ook, zeggen ze. Maar zodra je een medewerker naar dat verhaal vraagt, begint die te zweten en te doen, en maakt die zich het liefst zo snel mogelijk uit de voeten. Omdat hij of zij dat verhaal niet kent. Omdat dat verhaal is bedacht ergens op de marketingafdeling en niet is gedeeld met het personeel. En daarmee ga je als bedrijf of organisatie voorbij aan je meest waardevolle asset, je personeel, je ambassadeurs.

Je bedrijfsverhaal is zo goed als je medewerkers die het leven en uitdragen.

Deel daarom ook intern je corporate verhaal. Maak je medewerkers deelgenoot van je verhaal, en zorg er evenzo voor dat ze de kennis en vaardigheden hebben om dat goed te kunnen uitdragen. Wanneer je beweert dat je als organisatie staat voor inspiratie, innovatie of whatever dan moeten al je verhalen, en zeker je interne cultuur, op deze boodschap aansluiten, een vertaling daarvan zijn.

Wat je naar buiten roept, moet je binnen wel kunnen waar maken.

Twee glaasjes Vriendenwijn zonder verhalen later stonden we weer buiten. Die verhalen over Mechelen zouden verderop wel komen, want kijk, daar aan de overkant van De Markt, een café met de prachtige naam ‘Als ik mijn ogen toedoe, ben ik in Honoloeloe’. Weet zeker dat daar wel een verhaal bij hoort.

Hupsasa bandje

Dan wacht de zaal, wakker gehouden door een te vrolijk hupsasa-bandje, en begint Sinek zijn verhaal, gebaseerd op zijn nieuwste boek, over onder meer het verband tussen hormonen en goed leiderschap, en nog veel meer.

Na afloop wacht een lunch, die voor velen voelt als een verlaat ontbijt. Tussen de broodjes en verse jus door gaat het over hormonen, cirkels en mobieltjes, want dat onderdeel van zijn verhaal maakte veel indruk. Over leiders die de hele tijd maar op hun mobieltje blijven gluren, terwijl ze tegelijk geen aandacht geven aan de mensen met wie ze in dezelfde ruimte zitten of in gesprek lijken, en dat is een ziekte waarvan velen last hebben, want we lijken met zijn allen verslaafd aan die mobiele telefoon. Schijnt ook iets met hormonen te maken te hebben.

‘Ik ga vanmiddag ‘sorry’, tegen mijn collega’s zeggen, en draag mijn mobieltje niet meer bij me als ik met hen praat, want dan is het inderdaad net alsof ik niet echt voor hen open sta’, vertelt Antje Meindersma die samen met Martine Hamminga, ook van SMC050, naar Zwolle is afgereisd. Alleen hun SMC050-maatje Jarno Duursma ontbreekt. “Die wilde niet mee”, vertelt Hamminga, “want kende het verhaal van Sinek al, zei hij, maar ja, volgens mij ben je nooit uitgeleerd.” En verdorie, daar gaat ook haar mobieltje weer.

Cirkel met aureool

Ik groet en kus nog meer bekenden, en intussen gluren we naar beneden waar Sinek in de hal nog altijd onverdroten boeken signeert en het kokette rode rokje onrustig om hem heen cirkelt. Sinek blijft doen wat hij doet, even geduldig als bereidwillig, met voor iedereen tijd voor een selfie en weer een foto en nog een krabbeltje. Bewonderingswaardig. Bij een golden circle hoort kennelijk een aureool van rust. Die krijg je er daar gratis bij.

Dat was waarom ik die ochtend zo vroeg naar Zwolle was gereisd. Om die nimbus te voelen. Het goddelijke van dat helemaal in je Why zijn. Het moet een fantastisch gevoel zijn.