De kracht van het persoonlijke verhaal

Herdenken. Het was de week van herdenken en van gedenken, de week van vieren en verder denken.

Het Nationaal Comité 4 en 5 mei koos dit jaar met ‘De kracht van het persoonlijke verhaal’ voor storytelling als thema. Want storytelling is een dingetje begrijpen ze ook bij overheidsinstanties. ‘Daar moeten we eens wat mee doen’.

Verhalenvertellers weten beter. Romanciers, documentairemakers, journalisten, theatermakers, scenarioschrijvers: voor hen is storytelling nooit een dingetje. Ook niet als het over herdenken gaat. Dat doe je juist door het vertellen van verhalen. Door het vertellen van persoonlijke verhalen.

Grote woorden als moed, vrede, heldendom vervolging en verdriet hebben geen betekenis. Dat krijgen ze pas door middel van persoonlijke verhalen. Door verhalen waarin we elkaar herkennen. Door verhalen waarin loze begrippen een menselijk gezicht krijgen. Door verhalen waardoor we allemaal een mens worden.

Geschiedenisboeken leren ons over goed en kwaad. Maar wat goed en kwaad precies betekent, dat leer je pas ervaren door persoonlijke verhalen.

Door het dagboek van Anne Frank. Door Max Aue in de roman De Welwillenden van Jonathan Littel. Door de verhalen van Eva, Jan, Nelly en Henk die je kunt volgens in het Verzetsmuseum Junior in Amsterdam. Door de tientallen gesprekken die Laurence Reesvoerde met WO II- moordenaars, slachtoffers, gevangenen, meelopers en verraders die hij gebruikte in zijn documentaires, boeken en de televisieserie ‘De Nazi’s.

Missie, visie, product leadership, customer intimacy, langetermijnstrategie en al die andere lelijke bedrijfswoorden; het is allemaal holle retoriek. Ze vertellen niks en krijgen pas betekenis door het kleine, door het persoonlijke. Ze krijgen pas inhoud door een persoonlijk verhaal.

Waar zijn die persoonlijke verhalen binnen de corporate wereld? Waarom delen die bedrijven zo weinig persoonlijke verhalen. Waarom zorgen bedrijven en organisaties voor zo weinig persoonlijke ervaringen die hun holle frasen een menselijk gezicht geven.

Vorige week gaf ik een presentatie bij Talpa Radio. Het ging onder meer over Cool Blue dat ‘alles voor een glimlach’ hoog in het blauwe vaandel heeft staan.

Iemand uit de zaal reageerde.

‘Kennissen van mij hadden een nieuwe wasmachine gekocht bij Coolblue. Bezorgers namen tegelijk de oude machine mee. De dochter van mijn kennissen kon maar moeilijk afscheid van die wasmachine nemen, ja, belief it or not, zij knuffelde dat ding. Twee weken na de bezorging ontvingen mijn kennissen een brief van Coolblue. Of de bestelling beviel en of hun dochter Lotte al een beetje vriendschap met de nieuwe wasmachine had gesloten. Hoe ze bij Coolblue wisten dat hun dochter Lotte heette, geen idee. Misschien had het meisje haar naam aan de bezorgers verteld of hadden die haar naam ergens in het huis gelezen, maar gewoon, die attentie, wauw, dan maak je dat ‘alles voor een glimlach’ wel waar. En als ik dit verhaal vertel, merk ik dat meer mensen dergelijke ervaringen bij Coolblue hebben.’

Praat niet in slogans. Verdwaal niet in corporate speak. Laat je niet verleiden door holle missies en visies. Vertel persoonlijke verhalen. Of zorg voor persoonlijke ervaringen.

Het was de week van herdenken en gedenken. Laat bedrijven vanaf heden eens goed over persoonlijke verhalen nadenken. En die snel gaan delen ook.